در جامعه‌ی مدرن همزمان با افزایش جمعیت، پیچیدگی ساختاری به وجود آمده است. پیچیدگی ساختاری دربردارنده‌ی تفکیک میان کارکردها و به وجود آمدن خرده نظام‌های جدید جهت پاسخگویی به هر یک از کارکردهایی است که قبلاً نهادهای سنتی تام آن‌ها را برآورده می‌کرد. بسیاری از کارکردهای محافظتی خانواده، به‌تدریج به نهادهای دولتی یا خصوصی واگذار شد. همزمان میان محل زندگی و کار افراد نیز تفکیک ایجاد شد. خانه، بسیاری از دیگر کارکردها را ازدست‌داده است. خانه از نگاه کنشگران محل مناسبی برای برگزاری مهمانی‌های خانوادگی، ورزش و تفریح نیست. بااین‌وجود، خانه تنها محلی برای خواب و استراحت خواهد بود و چنانچه فردی از خانه‌ی خود برای کارکردی جز خواب و استراحت استفاده نماید، شکایت همسایگان را در پی دارد. در چنین شرایطی زمینه‌های اندکی جهت همکاری وجود خواهد داشت. همسایگان از یکدیگر انتظار دارند برای هم مزاحمت ایجاد نکنند. بنابراین افراد همکاری حداقلی را ترجیح می‌دهند. ازاین‌رو در این مقاله سعی شده است تا با استفاده از روش نظریه زمینه‌ای و مصاحبه با ساکنین مجتمع‌های مسکونی در شهر مشهد، فهم ذهنی آنان از همکاری و عوامل آن روشن شوند. بر این اساس نمونه‌گیری هدفمند و با ملاک اشباع نظری، سه مجتمع مسکونی انتخاب گردید و 14 مصاحبه در مورد خانوار صورت گرفت. بر پایه تحلیل یافته‌ها و کدگذاری مشخص گردید عدم تعلق‌خاطر به مجتمع مسکونی، خوابگاه شدن خانه، تفکیک‌های کژ کارکرد و مشغله‌های روزمره منجر به همکاری حداقلی و بدون هماهنگی با سایرین گشته است و بی‌تفاوتی و غریبگی در مجتمع‌های مسکونی تبدیل به هنجاری شده است که موردپسند ساکنان قرار می‌گیرد.

کلمات کلیدی