نیروی انسانی نقش دوگانهای در برنامه ریزیهای اقتصادی ایفا میکند، زیرا از یک سو به عنوان عامل توسعه و ازسوی دیگر، به عنوان هدف توسعه یعنی ارتقاء شاخصهای نیروی انسانی مطرح است. اشتغال و بیکاری از مهمترین مسائلی هستند که برای ایجاد جامعه مرفه باید مورد توجه قرار گیرند، زیرا اولین شرط برای رشد و توسعه هر جامعهای ایجاد اشتغال است، بنابراین در برنامه ریزیهای کلان، از اهمیت چشمگیری برخوردار است. از این رو هدف این مقاله بررسی و تعیین تاثیر شاخصهای اشتغال و بیکاری در توسعه پایدار مناطق و کشور میباشد. روش اصلی این پژوهش مطالعهی توصیفی- تحلیلی از نوع کاربردی میباشد. که با در نظر گرفتن اهمیت و جایگاه نقش نیروی کار در اقتصاد کشور روش پژوهش در این پروسه به دو شیوه کتابخانهای – اسنادی و میدانی بوده است. نتایج بررسی صورت گرفته بیانگر این مساله است که اختلاف زیادی بین استانهای کشور از نظر برخورداری از شاخصهای اشتغال و بیکاری وجود دارد، به طوری که برمبنای رتبه بندی میزان بیکاری، برخوردارترین استان کشور، خراسان جنوبی و محرومترین استان، لرستان معرفی گردید و در بخش اشتغال، برخوردارترین استان کشور، خراسان جنوبی و محرومترین استان، قم معرفی گردیده است.

کلمات کلیدی