کشاورزی زیستی نوعی نظام مدیریتی جامع نگر می باشد که در آن کمیّت و کیفیّت محصولات از تولید تا انتقال به مصرف‌کننده بطور کامل حفظ شده و کلیه اصول اکولوژیکی و اجتماعی برای تولید آن در نظر گرفته شده است. اهداف اصلی تولید بر پایه اصول زیستی شامل عدم استفاده از نهاده های شیمیایی، اتکاء به استفاده از منابع تجدیدپذیر، تلفیق تولید گیاه و دام در نظام های تولید، حفظ حاصلخیزی خاک، بهبود و تقویت چرخه‌های عناصر غذایی خاک، حفظ تنوع زیستی، بهبود کارایی و حفظ سلامت آب بمنظور ایجاد بوم نظام های آبی پایدار، کاهش آلودگی های زیست محیطی، تولید غذا با کیفیّت و کمیت بالا، تأمین کیفیت مطلوب زندگی برای کلیه افراد دخیل در چرخه تولید و مصرف محصولات زیستی و حرکت کامل به سمت ایجاد چرخه های کامل تولید، فرآوری و بازاریابی نظام بر پایة عدالت اجتماعی و سلامت بوم شناختی می باشد. لذا تولید در این نظام بر اساس استانداردهایی مشخص انجام می گیرد که باید در کلیة مراحل تولید و فرآوری تا مصرف محصول زیستی رعایت شوند. علیرغم سابقه‌ی بسیار طولانی کشاورزی در ایران و توجه روزافزون به نظام ‌ کشاورزی زیستی در جهان ملاحظه می‌شود که کشور فاقد استانداردهای بومی برای گواهی محصولات زیستی می‌باشد. بدین ترتیب، با توجه به مزایای بی شمار این نظام تولیدی و همچنین ضرورت تأیید و گواهی این محصولات در کشور، ضرورت تدوین استانداردهای بومی بر اساس شرایط محیطی و فرهنگی کشور به ضرورت احساس می-شود.

کلمات کلیدی