محیط زیست بیولوژیک به ویژه حیات وحش جانوری، به طور قابل ملاحظه ای تحت تأثیر اثرات منفی پروژه های توسعه قرار می گیرند. از طرفی سرعت تغییر اکوسیستم ها بواسطه فعالیت های انسانی، در سال های اخیر چنان شتابزده صورت گرفته است که امکان سازگاری موجودات زنده با تغییرات محیطی به سختی صورت می گیرد. و این عارضه ناشی از عدم توجه به اصول اکولوژی و محیط زیست بوده است. انسان بدون توجه به عوامل اصلی محیط و حد تحمل آن سبب تخریب بیش از حد محیط زیست گشته و بقا، رشد و سلامت نسل های فعلی و آینده را در معرض خطر قرار داده است. در ایران نیز در چهار دهه گذشته تغییرات کاربری اراضی و پوشش گیاهی با سرعت فزاینده و در بعضی جهات نامطلوب به وقوع پیوسته است و این باعث تشدید روند تخریب منابع محیطی و نابودی فزاینده حیات وحش گردیده است به گونه ای که حیات بسیاری از گونه های جانوری را در معرض خطر قرار داده و گونه های حساس به علت از بین رفتن زیستگاه خود، با کاهش شدید جمعیتی مواجه شده اند. بنابراین، با توجه به اثرات منفی که یک برنامه ریزی اشتباه بویژه در زمینه توسعه و تغییر کاربری اراضی به دلیل دارا بودن شدت و گستردگی زمانی و مکانی زیاد می تواند بر کاهش کیفیت و تخریب ساختار های اکولوژیک طبیعی و در نتیجه کاهش تنوع زیستی و پایداری فرایندهای اکولوژیک منطقه داشته باشد، توجه به اصول اکولوژی و محیط زیست در فرآیند برنامه ریزی توسعه امری ضروری است. بررسی اثرات تغییرات کاربری اراضی بر حیات وحش جانوری گویای این امر است که در بین تغییرات کاربری اراضی، توسعه راه ها، به دلیل ایجاد اثرات متعدد، یکی از مهمترین عوامل تهدید کننده حیات وحش به شمار می رود.

کلمات کلیدی