کارگران خدماتی غیر ماهر از جمله خانه داران زن هتل ها و مراکز اقامتی، علی رغم سهم عمده ای که در کیفیت خدمات مراکز مذکور و میزان رضایت مشتریان از این خدمات دارند، معمولا موقعیت شغلی ناپیدا و کمتر شناخته شدهای دارند. در حالی که شناخت کافی از وضعیت ایشان و عوامل اثرگذار بر عملکرد شغلی آن ها می تواند با کمترین هزینه ها، دستاورد های قابل توجه در راستای بهبود وضعیت رفاهی ایشان از یک سو و ارتقاء کیفیت خدمات وابسته به منابع انسانی در صنعت گردشگری، از سوی دیگر از خود بر جای گذارد. تحقیق حاضر پیرامون چنین مساله ای و با روش کیفی مبتنی بر رویکرد نظریه زمینه ای به مطالعه وضعیت شغلی خانه داران زن ده مرکز اقامتی در شهر مشهد پرداخته است. تمرکز اصلی در این مطالعه بر احصا راهبردهای توانمندساز، ناظر بر بهبود فعالیت های شغلی این افراد در عین صیانت از سلامت جسمی و تضمین رفاه مادی ایشان است. نتایج این تحقیق در بعد توصیفی نشان دهنده ی ضعف عملکرد شغلی و پایین بودن کیفیت زندگی جامعه مورد مطالعه و درگیر بودن ایشان با مجموعه ای از مسائل فرساینده و آسیب رسان به سلامت جسمی و روانی در محیط شغلی و زندگی فردی آنها است. همچنین بخشی دیگر از نتایج موید لزوم همزمانی آموزش مهارت شغلی و آشنایی با مهارت های عمومی زندگی بوده است که در نتیجه آن می توان شاهد اتخاذ راهبردهای کم هزینه و کم خطر از سوی افراد در ارتباط با چگونگی انجام فعالیت های یدی در محیط کار و در نتیجه حفظ سلامتی جسمانی و به تبع آن حصول رفاه مادی بیشتر در دراز مدت بود. از این رو و با توجه به عدم سیاستگذاری مدون در زمینه آموزش کارآمد و اثربخش نیروی کار خانه داری در صنعت گردشگری کشور، ضروری است این موضوع بازتاب روشنی در تدوین برنامه های توسعه صنعت گردشگری و نیز برنامه های حوزه رفاه اجتماعی داشته باشد.

کلمات کلیدی