مقدمه و هدف: در قرن حاضر، 25 درصد مردم، دارای اختلال‌های روانی قابل‌تشخیص هستند و حدود 450 میلیون نفر در سراسر جهان، از نوعی اختلال روانی رنج‌می‌برند. هدف از این مطالعه، تعیین اثربخشی برنامه ورزشی طراحی‌شده، بر سلامت روان ماماهاست. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، ابتدا به روش تصادفی، مراکز بهداشتی و درمانی شماره 1 و3 انتخاب‌شدند و هر مرکز به روش تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص‌یافت؛ سپس 60 مامای شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی منتخب به روش نمونه‌گیری مبتنی‌بر هدف انتخاب‌شدند. پیش و پس از [انجام] تمرین‌های ورزشی، واحدهای پژوهش در هر دو گروه، پرسش‌نامه سلامت عمومی 28پرسشی را تکمیل‌کردند و به‌وسیله دستگاه تریدمیل تکنوجیم به‌منظور تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی، آزمون بروس گرفته‌ شد. افراد گروه مداخله، در تمرین‌های ورزشی 45 دقیقه ای، سه جلسه در هفته به‌مدت هشت هفته شرکت‌کردند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 19SPSS و آزمون‌های تی مستقل، تی زوجی، من‌ویتنی، ویلکاسیون، کای‌اسکوئر و تحلیل واریانس دوطرفه تجزیه‌و‌تحلیل‌شدند. 05/0>p معنی‌دار درنظرگرفته‌شد. نتایج: تمرین‌های ورزشی، روی نمره کلی سلامت روان (002/0=P) و خرده‌مقیاس‌های اضطراب و بی‌خوابی (008/0=P)، شکایات جسمانی (008/0=P) و اختلال در عملکرد اجتماعی (011/0=P)، تأثیر مثبت و معنی‌دار دارند درحالی‌که تأثیر معنی‌دار بر خرده‌مقیاس افسردگی ‌(318/0=P) نداشته‌اند. نتیجه‌گیری: ورزش طراحی‌شده، سلامت روان ماماها را از طریق کاهش اضطراب و بی‌خوابی، شکایات جسمانی و اختلال در عملکرد اجتماعی ارتقامی‌دهد.

کلمات کلیدی