تمایل به تهیه و استفاده از موادی با ابعاد نانومتری با توجه به خصوصیات جالب و کاربردهای صنعتی این مواد روز به روز در حال افزایش است. در این راستا روش های متعددی ارائه شده است، اما استفاده از سیالات فوق بحرانی برای رسیدن به این هدف به دلیل انعطاف پذیری و سادگی و همچنین مزایای زیست محیطی در دودهه اخیر جایگاه ویژهای یافته است. همچنین محصول آنها نانوموادی با خصوصیات به مراتب بهتر میباشد. در این بین استفاده از سیال فوق بحرانی به عنوان ضدحلال متداولترین روش است، چنانچه تنها روشی میباشد که به پایلوت صنعتی منجر شده است. در این پژوهش فرایند ضدحلال فوق بحرانی برای تولید ذرات کوچک به طور عددی بررسی شدهاست. معادله موازنه جمعیت برای فاز پراکنده به همراه یک مدل تک-سیالی )دوفازی جریان مخلوط( حل شدهاست. در این مطالعه یک مدل ریاضی جهت فرایند تبلور-پاششی ارائه شدهاست که در این فرایند محلول بتاکاروتن-دیکلرومتان به همراه کربندیاکسید به عنوان ضدحلال به طور همزمان به داخل محفظه رسوبزایی پاشیده میشود. این مدل پدیدههای اصلی این فرایند اعم از: هیدرودینامیک، تعادل فاز، سینتیک تبلور و انتقال جرم را در بر میگیرد. مقایسه نتایج عددی با نتایج آزمایشگاهی تطابق خوبی را نشان می دهد. همچنین اثر بعضی از پارامترهای فرایند از قبیل نرخ جریان ضد حلال و محلول بر متغیرهای مهم تبلور بررسی شده است.

کلمات کلیدی