چکیده در کمربندهای چین خورده و تراستی، حدود 11 درصد منابع هیدروکربنی جهان ذخیره شده است. با توجه به اینکه بخش قابل توجهی از گستره حوضه زاگرس، تراستی است بررسی نقش گسل های تراستی بر فرایند نفت زایی سنگ های منشأ ضروری به نظر می رسد. گسل تراستی موجب افزایش عمق لایه های پایین دست گسل می شود در صورت وجود سنگ منشأ در بخش پایین دست، پس از گسل خوردگی بر اثر افزایش عمق تدفین، فرایند نفت زایی سنگ منشأ تحت تأثیر این پدیده قرار می گیرد. در این مطالعه، با استفاده از داده های زمین شناسی و ژئوشیمیایی، فرایند نفت زایی مدل سازی شده است. جهت این کار از نرم افزار مدل سازی یک بعدی حوضه و ترسیم تاریخچه تدفین استفاده شده است. وضعیت پنجره نفت زایی و گاززایی و همچنین میزان کمی هیدروکربن زایی برای سنگ های منشأ پابده، کژدمی، گرو و سرگلو با روش مدل سازی محاسبه شده است. این مطالعه نشان می دهد که افزایش عمق تدفین سنگ منشأ در گسل تراستی، موجب افزایش سرعت واکنش های شیمیایی در فرایند نفت زایی می شود. میزان افزایش عمق تدفین بر اثر گسل خوردگی از عوامل مهم در کمیت تأثیرگذاری است همچنین ویژگی های ژئوشیمیایی سنگ منشأ دارای نقش هستند. میزان کمی تأثیر گسل تراستی بر فرایند نفت زایی بستگی وضعیت لایه ها نسبت به پنجره نفت زایی دارد.

کلمات کلیدی