جمهوری اسلامی ایران از آغاز شکل گیری نظام سیاسی مبتنی بر الاهیات و اخلاق اسلامی قصد داشته است که عرصه سیاست داخلی و خارجی را رویه ای فرهنگی قلمداد کند که با توجه به گزاره های ورود اخلاق، معنویت و ارزش ها به سیاست شکل جدیدی از اعمال و محدود شدن قدرت را سامان دهی کند . اصول عدل، توحید، وارد کردن متافیزیک در سی است، نفی سبیل، توحید، عدالت، نقد مدیریت جهانی و هژمونی لیبرال دموکراسی، حمایت از جنبش های اسلامی -انسانی و ظلم ستیزی دارای مبانی است که توجیه کننده، توجه به افکار عمومی در سطح بین الملل می باشد. ایران بعد از سی سال از استقرار جمهوری اسلامی دارای اعتباری د ر میان کشورهای منطقه و دنیا است و این نوشتار قصد دارد نحوه پیاده شدن اینگونه از وجهه که نمودی از قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران می باشد را مورد ارزیابی و آسیب شناسی قرار دهد . تمرکز اصلی این نوشتار بر دیپلماسی عمومی ایران است، اینکه چگونه ایران اهداف، ابزارها و توان نهادی و انسانی خود را در تحولات قرن بیست و یکم در مورد بیداری اسلامی پیاده کرد . این نوشتار تحلیلی است از دیپلماسی عمومی ایران و سازوکارهای فرهنگی آن در محیط بین الملل به قصد رام و خودی کردن حرکت های مردمی جهان عرب که در قالب روش تحلیل نهادگرایی مورد بررسی قرار می گیرد و در آخر نیز راهکارهایی برای فعال شدن دیپلماسی عمومی ایران ارائه خواهد شد.

کلمات کلیدی