لایه‌های رسوبی متعلق به دوره اردویسین، عمدتاً از واحدهای شیلی، سنگ‌آهک، دولومیت و ماسه‌سنگ تشکیل شده‌ و دارای مقادیر فراوانی از انواع فسیلها می باشند. پیشروی وسیع دریا در پایان کامبرین که حاصل آن گسترش زیستگاههای مناسب برای زندگی جانداران بوده است، یک شکوفایی حیات در ابتدای دوره اردویسین را موجب گردیده که در نتیجه آن تعداد خانواده‌های موجودات زنده از 150 به 400 خانواده ‌رسیده است. گسترش سنگهای اردویسین در ایران محدود است و به جز ناحیة شیرگشت که گذر کامبرین به اردویسین در آن پیوسته دانسته شده است، در دیگر مناطق، طبقات اردویسین با واحدهای زیرین خود ارتباط ناپیوسته و همبری دگرشیب دارند. با وجود رخنمونهای اندک، حضور مقادیر فراوانی از فسیلهای کنودونت، تریلوبیت، بلاستوئید، بریوزوئر، کرینوئید، مرجان، برخی از پابرسران، شکم‌پایان، دوکفه‌ایها و بسیاری از بازوپایان در لایه های اردویسین پیشین ایران حاکی از وجود شرایط مطلوب و مناسب برای زندگی و گسترش این جانداران بوده است. این شرایط می‌تواند ناشی از پیشروی دریاها در پایان کامبرین و افزایش سطح آب، به زیر آب فرو رفتن ناحیه‌ای سپر گندوانا و گسترش پلاتفرمهای کامبرو ـ اردویسین، شدیدتر شدن روند جدایش صفحات قاره‌ای، ورود حیات و نزدیک شدن موجودات زنده به خشکیها، کاهش شدید میزان دی اکسید کربن اتمسفر و افزایش میزان اکسیژن آن، افزایش مواد غذایی موجود در حوضه، دما و شوری مناسب آب و مهیا شدن شرایط زیستی مطلوب از نظر عمق حوضه باشد.

کلمات کلیدی