در سال 2008، «سازمان کشورهای صادر کننده گاز »که به اوپک گازی معروف شد با عضویت 11 کشور و با تعیین شهر دوحه به عنوان مقر خود رسما آغاز به کار کرد. اگر چه این سازمان دارای ماهیتی اقتصادی و تجاری است، اما بسیاری از صاحب نظران شکل گیری اوپک گازی را مقدمه ای برای تحول در ساختار ژئواستراتژیک و ژئوپلیتیک جهان می دانند. از همین رو ست که اروپا و آمریکا که از بزرگترین مصرف کنند گان گاز طبیعی محسوب می شوند، شکل گیری این سازمان را از منظر خود تهدیدی بر امنیت انرژی و دستیابی آسان به گاز طبیعی می دانند و به شدت با آن مخالف هستند. در این میان، نکته حائز اهمیت این است که اکثریت اعضای این سازمان را کشورهای اسلامی تشکیل می دهند، به طوری که کشورهای جمهوری اسلامی ایران، قطر، اندونزی، برونئی، الجزایر، لیبی، مصر،نیجریه و قزاقستان(ناظر)9 عضو از 13 عضو (11 عضو اصلی و 2عضوناظر) را به خود اختصاص داده اند. ضمن اینکه با پیوستن کشورهای ترکمنستان، مالزی، ازبکستان، موریتانی، مالی سهم کشورهای اسلامی در این سازمان بیشتر و پررنگ تر خواهد شد. اهمیت روز افزون گاز به عنوان یک منبع انرژی پاک، وابستگی اقتصادی غرب و بخصوص اروپا به گاز صادراتی این سازمان، تاثیر پذیری صنایع نظامی و دفاعی غرب از تحولات بازار گاز، تغییر نقشه ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی جهان و کم رنگ شدن نقش آمریکا و غرب در اقتصاد جهانی، افزایش قدرت مانور و چانه زنی اعضای سازمان بخصوص روسیه و جمهوری اسلامی ایران در برابر غرب و آمریکا، ایجاد زمینه برای همگرایی بیشتر کشورهای عضو سازمان و ... از جمله فرصت هایی مناسبی است که به اعتقاد کارشناسان باعث افزایش وزن ژئوپلیتیکی کشورهای عضو بخصوص کشورهای اسلامی در برابر غرب و آمریکا خواهد شد.در این مقاله تلاش شده تا ضمن بررسی پتانسیل های کشورهای اسلامی در اوپک گازی، زمینه های موجود برای بهره گیری از این سازمان در ارتقاء جایگاه جهان اسلام در نظام ژئوپلیتیک جهانی مورد تجزیه و تحلیل قرار بگیرد

کلمات کلیدی