مسأله ای که این پژوهش به آن می پردازد بررسی ابعاد استراتژیک موانع و دام های پیشِ روی مدارس معماری و شهرسازی ایران در ارتباط با جامعه و صنعت ساختمان است. در شرایطی که این مدارس رسالت خود را توسعۀ کمّی دانشجویان تحصیلات تکمیلی برای مقاصد اقتصادی و یا پژوهش های نه چندان مرتبط با مسایل اصلی جامعه و صنعت ساختمان قرار داده اند. صنعت ساختمان در بخش خصوصی و دولتی بدون اتکا و ارتباط با این مدارس، به دلیل ارتباط نزدیک تر با مسایل و نیازهای تودۀ مردم چون مسکن، اقتصاد و بعضاً سودجویی را رسالت خود قرار داده است. در واقع دانشگاه و صنعت در حوزۀ معماری و شهرسازی هر یک مسابقه ای مستقل در بخش خود و در خلاف جهت یکدیگر برای توسعه در پیش گرفته اند. هدف مقالۀ حاضر توصیف و آسیب شناسی موانع پیش روی مدارس معماری و شهرسازی در حوزه های آموزش و پژوهش برای نیل به ارتباط کارآمد با مسایل جامعه و صنعت ساختمان است. برای این منظور ماهیت، رسالت و اهداف هر حوزه، با نگاه ویژه به این مدارس، و نیز وجوه اشتراک و افتراق آنها بر مبنای رویکرد استراتژیک مقایسه و نقد شده است. یافته های این پژوهش نشان می دهند که این دو حوزه به رغم برخی وجوه اشتراک در موضوعات، در رسالت و اهداف کلان اشتراک و یا ارتباط کارآمدی با یکدیگر ندارند. فقدان ارتباط متقابل و نظام مند درونی این دو حوزه بر مبنای اهداف و منافع جمعی و قانون مند در سطوح کلان و خرد مدیریت کشور، دامی است که افزون بر اتلاف سرمایه های انسانی و مادی، اقتصاد و نظام پایدار اجتماعی را در معرض بحران و تهدید جدی قرار می دهد.

کلمات کلیدی