زلزله از جمله سوانح طبیعی است که بیشتر شهرهای جهان با آن مواجه هستند. این مسئله عموما با دخالت های نسنجیده انسانی در محیط طبیعی از جمله ساخت و سازهای بی رویه در حریم گسل، فقدان و یا بی توجهی به ضوابط و استانداردهای ساخت و ساز تشدید می شود. ضرورت کاهش آسیب پذیری شهرها در برابر زلزله، به عنوان یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی کالبدی، برنامه ریزی شهری و طراحی شهری محسوب می گردد که در این میان نقش مدیران شهری را نمی توان در کاهش آسیب پذیری شهرها نادیده گرفت. در این پژوهش عملکرد و اقدامات مدیران شهری در کاهش آسیب پذیری بافت کالبدی شهر بر اساس چهار مولفه قانونگذاری، فرهنگسازی، برنامه ریزی و طراحی شهری و حمایت های زیرساختی مورد تحلیل قرار گرفته است. نوع تحقیق با توجه به هدف مطالعه از نوع کاربردی و روش تحقیق توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش را خبرگان یا همان مدیران و مسئولان شهری بابل شامل 41 نفر تشکیل می دهند. جمع آوری داده ها به کمک پرسشنامه صورت گرفته و به کمک نرم افراز SPSSو آزمون T تک نمونه ای به تحلیل اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه پرداخته شده است. نتایج بدست حاکی از آنست که میانگین رتبه اقدامات مدیران در هر چهار بعد قانونگذاری، فرهنگسازی، برنامه ریزی و طراحی شهری پایین تر از حد متوسط می باشد. که در این میان وضعیت اقدامات آنان در مورد شاخص حمایت های زیرساختی نسبت به شاخص های دیگر بهتر بوده است؛ همچنین اقدامات مدیران شهری در سه بعد قانونگذاری یعنی تصمیم گیری، نظارت و اجرا نیز مورد بررسی قرار گرفت که نتایج نشان می دهد در زمینه تصمیم گیری اقدامات موثرتری نسبت به دو مورد نظارت و اجرا صورت گرفته است که این مساله کافی نمی باشد. به عبارتی تصمیم گیری بدون ضمانت اجرایی و نظارتی فاقد تاثیرگذاری خواهد بود.

کلمات کلیدی