منظومه‌های داستانی نظامی از حیث وجود شخصیّت‌های قوی و ماندگار برجستگی قابل توجّهی دارند. هدف این پژوهش بررسی شیوه‌هایی است که نظامی در شخصیّت‌پردازی به کار گرفته است. بدین ‌منظور سه تن از شخصیّت‌های داستانی او (خسرو، بهرام و اسکندر) که در مقام شهریاری نقطة اشتراک دارند، انتخاب شده‌اند. این پژوهش که به دو روش توصیفی و آماری انجام گرفته، نشان می‌دهد که نظامی بر خلاف بسیاری از داستان‌پردازان کلاسیک از روش نمایش غیرمستقیم بیشتر از تعریف مستقیم بهره برده است و روش‌های مورد استفادة او در پرداخت شخصیّت‌ها با خلق و خوی شخصیّت و موضوع داستان رابطة مستقیم دارد. نظامی در کار خود روند رو به پیشرفتی داشته و کامل‌ترین الگوی شخصیّت‌پردازی را در منظومة شرفنامه نشان داده است.

کلمات کلیدی