یکی از حوزه هایی که سرایندگان و راویان، از عهد باستان تا دورة اسلامی، در روند تکوین تاریخی آن نقش داشته اند، شاهنامه سرایی و حماسه های شفاهی بوده است. سرایش سرودها و تشکیل روایات و داستانهای حماسی از طریق ترکیب و گسترش نقلی این روایات داستانهای حماسی را ایجاد می کرده است. طبقات کهن راویان چون گوسانها و خنیاگران که جای خود را به راویان اعصار بعد چون بلبل ها و نقّالان می دهند و شکل گیری ادبیات مکتوب بر مبنای ادبیات شفاهی، مهم ترین ویژگیهای این حوزه است. این جستار، بر مبنای شواهد متنی و تاریخی موجود، به جایگاه سنت روایت شفاهی در ایران باستان و تداوم سنتهای ادبی مربوط بدان در شاهنامه سرایی و شکل گیری حماسه های شفاهی فارسی در ادبیات عصر اسلامی پرداخته، نقش تاریخی این راوی سرایندگان را در روند نظم روایات پهلوانی بررسی کرده است.

کلمات کلیدی