آسیب پذیری شهرها از مخاطرات محیطی به چالشی مهم در برابر علوم شهرشناسی، مدیریت، علوم مهندسی و برنامه-ریزی شهری تبدیل شده است. پژوهش ها و نوشتارهای مربوط، حاکی از آن اند که به رغم مطالعات و تحقیقاتی که طی حدود هفت دهه گذشته در مورد بافت های تاریخی و قدیمی و فرسوده شهری انجام شده اند، آسیب پذیری بافت های مذکور در برابر بحران های طبیعی از دهه 90 میلادی مورد توجه قرار گرفته و در ایران نیز از اواسط دهه 70 به این موضوع اهمیت داده شده، که در واقع غفلت از اهمیت این موضوع را در پی داشته است. اهمیت آسیب پذیری شهر مشهد در برابر زلزله، به خصوص بافت ها و فضاهای فرسوده مناطق شهری آن، همچنین با عنایت به بستر طبیعی ناامن و مجاورت آن با گسل های فعال در جنوب و شمال آن، لزوم شناخت آسیب پذیری بافت های قدیمی (فرسوده) بخش محله سیدی در برابر بلایای طبیعی را در اولویت قرار داده است. این مطالعه با در نظر گرفتن «نظام های آسیب زا و تاثیرپذیر» در درون نظام شهری، میزان مشارکت را در زمینه مقاوم سازی محدوده های آسیب پذیر بافت فرسوده منطقه 7 شهر مشهد(کوی سیدی) از منظر مدیران شهری مورد بررسی قرار داده است. در این بررسی، آسیب پذیری هر یک از متغیرها و چگونگی پراکنش آن ها در سطح بلوک های منطقه در تابع مورد نظر محاسبه شده و وضعیت آسیب پذیری محدوده مورد بررسی بر اساس وزن کل متغیرها در سطح نواحی و بلوک های شهری منطقه، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در این تحقیق نمونه گیری از جامعه مورد مطالعه به روش تصادفی ساده بود که پرسشنامه بین 58 نفر از کارشناسان و مدیران شهری توزیع گردید. آنالیز اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه با روش کمی( شامل ازمون توصیفی، استنباطی، آزمون کروسکال و آزمون نرمالیته) بوده است. ضریب آلفا به دست آمده(0.879) می باشدکه نشان دهنده پایایی خوب داده ها می باشد. نتایج این بررسی نشان از آن داشت که در نظر نگرفتن مشارکت مردمی و عدم جلب اعتماد ساکنین منطقه از سوی مدیران و مسئولین شهری در زمینه مشارکت در مقاوم سازی بافت مورد نظر، بیشترین تاثیر را در آسیب پذیری منطقه 7 در مقابل بحران های طبیعی خواهد داشت.

کلمات کلیدی