مرحله جوانهزنی گیاهان یکی از مراحل مهم در طول دوره رشد آنها میباشد که اغلب تحت تأثیر تنشهای محیطی به ویژه شوری و خشکی قرار میگیرد. به منظور بررسی اثر تنشهای شوری و خشکی دو آزمایش جداگانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار برر روی بر ر تودههای بومی شنبلیله آمل، تبریز، ساری و مشهد در آزمایشگاه تحصیلات تکمیلی گروه علوم باغبانی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1393 اجرا شرد. تیمارهای شوری به ترتیب -صفر، 60 ، 120 و 180 میلیمولار نمک کلرید سدیم- و تیمارهای خشکی -شراهد، 3 - ، 6 و - 9 برار للری اتریللا گلایکرول - 6000 - بودند. نتایج نشان داد که با افزایش سطوح شوری و منفی تر شدن لتانسیل اسمزی درصد و سرعت جوانهزنی، طول ریشهچه، طرول سراقه چره و وزن خشک گیاهچه به طور معنیداری - 01 / 0P≤ - در کلیهی تودههای مورد بررسی نسبت به شاهد کاهش یافت. میزان کاهش ایلا صرفات در ترنش شوری نسبت به تنش خشکی بیشتر بود که نشان دهنده حساسیت بیشتر تودههای شنبلیله به تنش شوری نسبت به تنش خشکی اسرت. بریلا تروده هرا، تودههای مشهد و آمل متحملتریلا و تودههای تبریز و ساری حساستریلا تودهها به شوری و خشکی بودند. بر اساس نتایج لژوهش حاضر، به نظر مری رسد بتوان از تودههای مشهد و آمل برای اصلاح تودههایی با لتانسیل عملکرد زیاد در مناطق شور و خشک استفاده کرد.

کلمات کلیدی