سندرم ناویکولار یکی از علل رایج لنگش اندام حرکتی قدامی در اسب‎ها به ویژه در سنینی که بیشترین کارآیی ورزشی را دارند، می‎باشد. تشخیص سندرم ناویکولار معمولا بر اساس تاریخچه، نشانه‎های بالینی، پاسخ به بی حسی اعصاب انگشتی کف دستی و یافته‎های رادیولوژی می‎باشد. علیرغم این‎که، نشانه‎های بالینی این سندرم بدون وجود یافته‎های معنی‎دار رادیولوژی نیز توصیف شده است؛ هم‎چنان رادیولوژی به عنوان اولین و در دسترس‎ترین تکنیک تصویربرداری تشخیصی جهت ارزیابی سندرم ناویکولار کاربرد دارد. بررسی استخوان ناویکولار و ساختارهای مرتبط با آن توسط رادیولوژی دارای محدودیت‎هایی است که موجب اختلاف نظر بین علائم بالینی و یافته‎های رادیولوژی می‎گردد. بنابراین امروزهMagnetic resonance imaging جهت تایید تشخیص لنگش‎های مرتبط با این ناحیه پیشنهاد می‎شود. این تکنیک قدرت تفکیک‎پذیری بهتری نسبت به سی‎تی‎اسکن در تمایز بافت‎های نرم دارد. در سندرم ناویکولار بالینی ممکن است تغییرات پاتولوژیک غیرقابل‎مشاهده‎ در رادیولوژی، همانند آسیب به بافت‎های نرم مجاور مثل تخریب DDFT حضور داشته باشد که ام‎آرآی می‎تواند این تغییرات را در تاندون، لیگامان، مفصل و استخوان آشکار و هویدا سازد. در ام آرآی بیشترین یافته های غیر طبیعی شامل آسیب به DDFT, استخوان ناویکولار,DSIL distal sesamoidean impar ligament)), CSL collateral sesamoidean ligament)) و DIP joint (Distal interphalangeal joint) می باشد، مانند شدت سیگنال های غیر طبیعی در استخوان ناویکولار که یکی از مهم ترین یافته ها است، تغیرات پاتولوژیک و شدت سیگنال غیرطبیعی در DDFT, CSL و DSIL. این مقاله مروری سعی دارد کاربردهای بالینی ام آر آی به عنوان یک روش تصویربرداری نوین در تشخیص دردهای اندام‎های حرکتی اسب را به دامپزشکان اسب معرفی کند.

کلمات کلیدی