این پژوهش به‌ منظور بررسی میزان اضطراب و شناخت اینترنتی اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در فرایند جست‌وجوی منابع اطلاعاتی آن‌ها انجام شد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و به روش پیمایشی انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در حوزه های دندان‌پزشکی، داروسازی، پیراپزشکی (شامل پرستاری و مامایی) و نیز اعضای هیأت علمی حوزه پزشکی شاغل در مراکز درمانی امام رضا (ع) و قائم (عج) بودند. تعداد کل جامعه آماری شامل 566 عضو هیأت علمی بود. به ‌منظور دستیابی به حجم نمونه از روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای غیرنسبتی استفاده شد. با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه هر حوزه تحصیلی مشخص شد. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق‌ساخته در دو حوزه شناخت اینترنت و اضطراب اینترنت استفاده شد. اعتبار ابزار اندازه‌گیری توسط افراد صاحب‌نظر تأیید شد و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ به میزان 83/0 برای اضطراب اینترنتی و 85/0 برای شناخت اینترنتی به ‌دست آمد. از روش‌های آماری توصیفی و آمار استنباطی به ‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شده است. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که بین میانگین نمرات اضطراب اینترنتی اعضای هیأت علمی و نمره متوسط اضطراب اینترنتی (75) تفاوت معناداری وجود داشت و آن‌ها کم‌تر از سطح متوسط، اضطراب اینترنتی از خود بروز دادند. نتایج پژوهش نشان داد هر چند میانگین شناخت اینترنتی اعضای هیأت علمی پایین‌تر از سطح متوسط (36) بود اما در سطح جامعه این تفاوت معنادار نبود. نتایج بیانگر این بود که میان میزان اضطراب اینترنتی پاسخگویان حوزه های تحصیلی مختلف تفاوت تفاوت معناداری وجود داشت. بین شناخت اینترنتی اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بر حسب حوزه‌های تحصیلی مختلف تفاوت معنادار نبود. هم‌چنین یافته‌ها نشان داد بین میزان اضطراب اینترنتی و شناخت اینترنتی اعضای هیأت علمی رابطه منفی و معناداری وجود داشت.

کلمات کلیدی