بسیاری از فقها و مفسران به عبارت قرآنی تعاونوا علی اْلتَّقْوَی وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَی الإثم وَ اْلعدوان بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان استدلال کرده اند، اما برخی این استدلال را نپذیرفته و با توجه به کاربرد واژۀ نهی، و نیز وجود قرینۀ تنزیهی بودن « تعاون »در دلالت آیۀ شریفه اشکال کرده اند. در این جستار پس از بررسی ادلۀ هر دو گروه و تحلیل آرای لغت شناسان و مفسران و فقهای اسلامی این نتیجه به دست آمد که کلمۀ « اعانت » و « تعاون »در بیشتر موارد در یک معنا استعمال شده اند. همچنین صرفِ دنبال هم بیان شدن و مقابلۀ دو جملۀ پایانی آیۀ شریفه، صلاحیت قرینه بودن برای دلالت نهی بر کراهت را ندارد و اعادۀ فعل تعاون در جملۀ دوم و عدم اکتفا به بیانگر استقلال این دو جمله است. لذا بر اساس حکم عقل و تناسب « لا» حرف حکم و موضوع، دلالت آیۀ شریفه بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان، مسلّم است.

کلمات کلیدی