این مقاله درصدد اثبات وجود ساخت شبکه ­ای در غزل کلاسیک فارسی است. در ابتدا به تعریف مفهوم ساخت شبکه ای پرداخته­ ایم و در ادامه نشان داده­ ایم که در غزل تمهیدات و مؤلفه­ هایی وجود دارد که می­ توان مجموعة آنها را در قالب دو گروه «سازه­ های زبانی» و «سازه­ های موسیقایی» جای داد. تکرار، ارجاع، هم ­آیی، هم ­معنایی، تضاد، جایگزینی و شمول معنایی، از تمهیدات مربوط به سازه­ های زبانی، و وزن، قافیه، ردیف، تجنیس، ردها، ترصیع و موازنه از سازه‌ها و تمهیدات موسیقایی هستند. مجموع این مؤلفه­ ها در درون غزل شبکه­ های ارتباطی چندلایه­ ای را پدید می­ آورند که منجر به پدیدآمدن نظامی درونی می­ شود. ما از این نظام درونی به «ساخت شبکه­ ای» تعبیر می‌کنیم. این مقاله نشان می­ دهد که ارتباط در محور عمودی غزل کلاسیک وجود دارد.

کلمات کلیدی