دیپلماسی قدمتی به بلندای تاریخ حکومت(دولت) دارد و به این ترتیب دیپلمات همواره در کنار حکمران بوده است. عرصه سیاست، آداب روابط سیاسی و شخصیت بازیگران سیاسی، برای بیشتر مردم حوزه ای مرموز و محاط در هاله ای اسرارآمیزاست. آن چه در برداشت عمومی از این قلمرو مشترک است، وجود امتیازات اغواکننده و شخصیت غالبا زیرک، برنامه ریز، مدبر، بی رحم، و گاه عدالت پیشه سیاست مداران است. دیپلماسی فنی تلقی می شد که از شکل گرفتن در قالب قواعدگریزان بود. آن هایی هم که دیپلمات بودند، بندرت از رموز این فن نوشتند. شاهنامه روایت حکمرانی ایرانیان از طلوع تاریخ آنان تا غروب حکومت ساسانیان است. جست و جو در شاهنامه برای استخراج آداب دیپلماسی و آئین مذاکره در دوران باستان، برخی از قواعد و ویژگی های این حوزه را بازنمایی می کند. سوال اصلی ادر مقاله حاضر این است که آداب سفارت و آئین مذاکره در دوران گذشته ایران چگونه بوده است؟ در پاسخ به پرسش، مدعای مقاله آن است که دیپلماسی به دلیل تجربی بودن، قواعد و ویژگی هایی دارد که در طول زمان یکسان مانده اند، اما تشریفات آن تغییر کرده است. روش فهم ما برای اسخراج قواعد و ویژگی های دیپلمات و دیپلماسی در ایران باستان توصیف و تحلیل بوده است.

کلمات کلیدی