ارزشیابی عاملی تسهیل گر در کیفیت بخشی به امور است و با شناسایی وضعیت موجود، کشف نقاط ضعف و قوت، تبیین اثرات خواسته یا ناخواسته ی برنامه، منجر به شفاف سازی وضعیت موجود می شود و مسئولان به کمک آن، ضمن آگاهی از میزان موفقیت برنامه، از نظرات ذینفعان نیز مطلع گردیده و در جهت گزینش راهکارهای مناسب برمی آیند. حوزه ی ارزشیابی یکی از حوزه های چالش برانگیز در قلمرو تعلیم و تربیت است. نوع نگاه به ماهیت و کارکرد ارزشیابی نتایج متفاوتی را به بار می آورد. در این مقاله، ضمن توصیف الگوی ارزشیابی سیپ و کارکردهای آن، با توجه به تأملات نظری و عملی به پیوند میان ارزشیابی و تصمیم گیری پرداخته شده است. در این مطالعه به روش پیمایش و تحلیل محتوا پژوهش های معتبر و اصیل قلمرو سیپ بررسی شد. از این رو، با توصیف و نقد چند پژوهش داخلی که الگوی سیپ را به عنوان روش انجام پژوهش خود در نظرگرفته اند، برداشت های ناصواب از ارتباط بین ارزشیابی و فرایند تصمیم گیری در این الگو تشریح شده است. برای دستیابی به این هدف، پژوهش های ذکر شده از دو منظر ساختاری که ناظر به اجزای اصلی سیپ (زمینه، درونداد، فرایند و برونداد) است و از منظر فرایندی که ناظر به کارکرد اصلی سیپ (کمک به تصمیم گیری و تصحیح برنامه) است، بررسی شده اند. در نهایت، به ارتباط بین نظریه و عمل در ارزشیابی پرداخته شده است.

کلمات کلیدی