فلسفة اسلامی در دورة تکوین نخستین بر بستری از نیازها و ارتباطات متقابل و کاربردی با علوم و واقعیت‌های زمانه خود شکل گرفت. اما در دورة معاصر، اتفاقی نامیمون پیش آمده است؛ عروق ارتباطی میان فلسفة اسلامی با سایر علوم، به ویژه با علوم انسانی و فلسفه‌های غربی معاصر دچار تصلّب شرایین گردیده است و دشواری بزرگ تر انسداد شرایین ارتباطی میان فلسفه اسلامی و واقعیت‌های انسانی در دنیای مدرن و معاصر است. این نوشتار بر آن است که ضمن توجه و تأکید بر علائم این بیماری (سندروم)، از موضعی همدلانه، برخی پیشنهادات عملی و کاربردی در جهت بهبود وضعیت موجود، برای آینده‌ای میان مدت، ارائه نماید.

کلمات کلیدی