لاتکس های پلیمری بر پایه کوپلیمر وینیل استات – بوتیل اکریلات با نسبت 60:40 در دمای 73 درجه سانتی گراد با استفاده از روش پلیمریزاسیون امولسیونی نیمه پیوسته سنتز شد. هدف از ساخت این نوع لاتکس بررسی کاربرد آن به عنوان چسب بتن بود. پیشبینی می شد که این نوع لاتکس باعث بهبود کیفیت بتن و ارتقاء برخی از خصوصیات آن نظیر افزایش مقاومت فشاری آن گردد. تست اندازه ذرات نشان می دهد که اندازه ذرات سیستم امولسیون سنتز شده در مقیاس تقریبی 150 نانو متر می باشد. همچنین اندازه ذرات روغن توزیع شده در آب و لاتکس حاوی روغن بترتیب معادل 97 و 100 نانو متر بود. نتایج نشان می دهند، استفاده از این نوع پلیمر(5%) باعث افزایش مقاومت بتن به میزان 24% گردید. با این حال، این پلیمر تاثیر قابل توجهی بر روی وزن مخصوص بتن به عنوان معیاری از نفوذ آب نداشت. علاوه بر این، به بررسی تاثیر نانو ذرات سیلیکون که بوسیله پرتو های فرا صوت بصورت روغن توزیع شده در آب تبدیل شده بود پرداخته شد. این نانو ذرات در طی فرایند پلیمریزاسیون به سیستم اضافه گردید و تاثیر آنها مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که استفاده از این نوع لاتکس باعث افزایش مقاومت فشاری(25%) شد. همچنین، استفاده از نانو ذرات سیلیکون باعث افزایش وزن مخصوص بتن به میزان 1% گردید، این رفتار نشان از کاهش اندکی در میزان جذب آب توسط بتن دارد.

کلمات کلیدی