دامداری های سنتی می توانند یکی از متولیان اصلی تولید شیر در کشور به شمار روند. اما با توجه به محدودیت های مربوط به تغذیه دام و همچنین افزایش قیمت نهاده های مورد نیاز دامداران و عدم امکان دسترسی کافی و مناسب به این نهاده ها، برنامه افزایش کارایی واحدهای دامپروری می تواند یکی از بهترین برنامه ها در این حوزه باشد که علاوه بر کاهش هزینه ها و سودآوری بیشتر سبب افزایش قدرت رقابتی واحدهای تولیدی نیز می شود. با توجه به این مهم در این پژوهش کارایی واحدهای گاوداری شیری سنتی در استان مازندران با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده های فازی و با استفاده از اطلاعات 64 گله انتخاب شده به روش نمونه گیری تصادفی ساده در سال 1393 ارزیابی شده است. نتایج نشان از متفاوت بودن کارایی دامداران به ازای مقادیر مختلف α در گروه های سه گانه اندازه دامداری دارد. نتایج حاصل از برآورد مدل نشان داد که کارایی دامداران گروه دوم (بین 6 تا 10 رأس دام) از همه بیشتر و کارایی دامداران گروه اول (زیر 6 راس دام) از همه کمتر است و کارایی دامداران گروه سوم (بالای 10 راس دام) نیز در حد متوسط قرار دارد. این نتایج نشان‌دهنده استفاده بهینه تر از نهاده های در دسترس در گروه دوم نسبت به دو گروه دیگر است. با توجه به اینکه مشکلات مالی دامداران برای استفاده از نهاده ها و همچنین قیمت پایین شیر از دلایل اصلی عدم کارایی تولید شیر می باشد، اعطای یارانه به شیر تولیدی و نیز خرید تضمینی شیر به برنامه ریزان این عرصه پیشنهاد شده است.

کلمات کلیدی