زبان عربی از جمله زبان‌های پویا و بین‌المللی می‌باشد که به دلیل ارتباطات تنگاتنگ اسلامی و ادبی دو تمدن فارسی و عربی، در اسناد بالادستی کشور ایران به فراگیری آن الزام شده است. با وجود این الزام در دوره‌ی آموزشی پیش از دانشگاه و تخصصی شدن آن در دانشگاه، آنگونه که شایسته است به فراگیری این زبان اهمیت داده نشده و فراگیران این زبان در دانشگاه‌ها از توانایی‌های لازم برخوردار نیستند. پویایی و کار آمدی آموزش زبان عربی در نظام آموزشی کشور، نخستین هدف پژوهش حاضر بوده است و ضرورت انجام این تحقیق را تبیین می سازد. ابتدا با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی چالش‌های پیش رو در سه سطحِ: فرآیند آموزش، آموزشگر و فراگیر بررسی می‌شود و در نهایت با توجه به آسیب‌های ذکر شده به ارائه‌ی راه‌کار می‌پردازیم. نتایج بدست آمده از تحقیق نشان می دهد که محتوای درسی و متون ارائه شده، سطح تسلط و تخصص آموزندگان این زبان، به عنوان معلم یا استاد دانشگاه و نوع نگرش فراگیران به زبان عربی از عوامل مهم و تأثیرگذار در ناکارامدی فرایند آموزش این زبان به شمار می‏رود.

کلمات کلیدی