محمود درویش، سراینده معاصر فلسطین، بسان سرایندگان شعر سپید و آزاد فارسی، با رهایی از پایبندی به وزن و قافیه شعر سنتی، سخن رانده است؛ او که دفاع از مردم ستمدیده و دشمنی با رژیم صهیونیستی بر قصایدش سایه افکنده، به اشعارش روح حماسی و مقاومت بخشیده است. در این مقاله، سروده های درویش، از نگاه سبک شناسی سیروس شمیسا و براساس سطوح سه گانه زبانی، ادبی، و فکری مورد بررسی قرار می گیرند؛ موسیقی برخاسته از تکرار به جای واژگان ، واج آرایی و توجه به اصوات حروف، دقت در وزن و تفعیله درخور، آوردن کلمات آهنگین و گاه هم قافیه، آرایه های لفظی، نوآوری در ترکیبات دلنشین، به کارگیری الفاظ غیر عربی، وفور افعال در جهت فضای پرتکاپوی شعری، ژرف نگری در تداعی معانی و اصوات برخاسته از واژگان، بازی هنرمندانه با ضمایر، تنوع در موضوعات شعری با محوریت دفاع و مقاومت، رمزگرایی، گرایش به استعاره و تشبیه در آفرینش فضای خیال پردازی، دقت نظر در طبیعت و بهرگیری از عناصر آن از جمله مهم ترین شناسه های سبک او هستند که به آنها اشاره می گردد.

کلمات کلیدی