هدف مقاله حاضر شناسایی عواملی است که به¬طور مستقیم از برنامه آموزش و نحوه اجرای آن نشأت نمی¬گیرد اما ذیل دو دسته «محیط سازمان» و «عوامل فراسازمانی»، بر بکارگیری آموزش¬ها در سازمان اثر می¬گذارند. یافته¬های این مقاله با استفاده از پژوهشی به دست آمد که با رویکرد کیفی و با روش مطالعه موردی اکتشافی انجام شد. واحد تحلیل پژوهش دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1393 بود. برای جمع¬آوری داده¬ها، 34 تن شامل 13 مدیر، 12 استاد و 9 تن از کارمندان به¬عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. ابزار پژوهش مصاحبه باز و نیمه ساختار یافته بود. یافته¬ها نشان داد که در مجموع عوامل موثر بر بکارگیری آموزش¬ها در دانشگاه، ذیل عوامل مربوط به محیط سازمان شامل 8 عامل: فضای بکارگیری آموزش، حمایت مدیر و همکاران، پیامد بکارگیری، بسترسازی مناسب، تشویق در کار، فرهنگ سازمان، تضمین اشتغال و مطالبات سازمان و عوامل فراسازمانی 3 عامل: انتظارات جامعه، منزلت اجتماعی و روند سریع رشد علم و تکنولوژی می¬باشند. در مجموع می¬توان این عوامل را برای یادگیری فراگیران در آموزش¬های سازمانی مورد¬نظر قرار داد. توجه به این عوامل می¬تواند سازمان¬ها را در تحقق هدف «بکارگیری آموزش»، یا «انتقال آموخته¬ها به میدان عمل» که دغدغه همیشگی مدیران و یک شاخص اصلی برای سنجش اثربخشی آموزش است، یاری نماید.

کلمات کلیدی