سابقه و هدف: تاثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود توان بی­هوازی بخوبی شناخته نشده است. هدف از این پژوهش مقایسة تأثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی­هوازی ناجیان غریق بود. مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش 22 ناجی داوطلب با دامنه سنی 31-21 سال بودند که به طور تصادفی به سه گروه تمرین در آب (7 نفر)، تمرین در خشکی (7 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. نخست از آزمودنی­ ها آزمون های رست، رکورد شنای 33 متر سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی و توان متوسط، حداقل و حداکثر گرفته شد. سپس هر یک از دو گروه تمرین در آب و خشکی به مدت شش هفته سه جلسه­ ای (18 جلسه) به انجام تمرینات پلایومتریک پرداختند؛ طی این مدت گروه کنترل هیچ تمرینی انجام ندادند. پس از پایان دورة تمرینی، از آزمودنی­ های هر سه گروه در شرایط مشابه، پس­ آزمون به عمل آمد و با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت میانگین ­های بین سه گروه مقایسه شد و نتایج در سطح معناداری 0.05>P مورد آزمایش قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد هر دو نوع تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی موجب بهبود معنادار رکورد 33 متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان حداقل، حداکثر و متوسط آزمون رست می­ شوند (0.05>P). نتیجه گیری: با توجه به دسترسی ناجیان غریق به آب و بی­نیازی تمرینات در آب به وسایل خاص و نیز کاهش احتمال بروز گرفتگی عضلانی و آسیب مفصلی، برای بهبود قابلیت­ های عملکردی ناجیان غریق تمرینات پلایومتریکی در آب پیشنهاد می­ شود.

کلمات کلیدی