تنوع مشاغل و حرف پزشکی و افزایش روزافزون بیماران ناشی از بیماران ناشی از بیماری های مختلف سبب شده که بیماران حرف مختلف پزشکی بیش از پیش با یکدیگر در ارتباط باشند. فرایند معالجه و درمان ایجاب می کند که بیماران برای رفع آلام خود به صاحبان حرف پزشکی مراجعه نمایند و این تعدد و افزایش غیرقابل اجتناب معاشرت ضرورت شناسایی دقیق و جامع قوانین و مقررات حاکم بر موضوع و مبانی قانونی حقوق بیماران را توجبه می نماید. همچنین بیمار و صاحبان حرف پزشکی از اقتدار و اختیارات یکسانی برخودرار نیستند بیماری که برای یافتن سلامتی خویش از تجویزات پزشکی بدون چون و چرا اطلاعت می نماید در مقابل پزشک خود را فردی ناتوان حس می کند امری که همیشه توام با رعایت حقوق بیماران نیست و حتی گاهی منجر به سلب سلامتی از او می شود از این رو امروزه بیشا از گذشته سیستم های حقوقی، البته با درجات مختلف، به این مهم توجه نموده اند. نظام حقوقی کشور ما نیز در سیاست تقنینی خود حقوق بیماران را پیش بینی نموده که بررسی نحوه این رویکرد حقوقی قانون گذاز از اهمیت زیادی برخوردار می باشد تا از این رهگذر ابهامات، ایرادات و چالش های موجود در این زمنیه دیده شود. با وجود قوانین، آئین نامه و بخشنامه های مختلف در این زمنیه، این منابع متنوع قانونی نتوانسته است تضمین مطمئنی را برای شناسایی حقوق بیماران و احترام به ان ها به ارمغان آوردو منشا این نارسایی به طور کلی ناشی از نحوه رویکرد تقنینی موجود می باشد. این رویکرد علاوه بر اینکه در بعد مفهومی و مصداقی دارای ابهام می باشد از حیث وضع قوانین و دلالت های ان ها نیز با چالش های زیادی همراه است. مضوضوعی که به طور طبیعی باعث می شود رعایت حقوق بیماران به طور شایسته ای در مرحله عمل دیده نشود. ضمن اینکه بی توجهی بیماران به حقوق خود نیز مزید بر علت است . در این مقاله نگارنده بر آن است به حقوق بیماران در آیینه قوانین و مقررات پرداخته و به تبیین راهکارهایی بپردازد که موجبات تضمین بیشتر حقوق بیماران فراهم گردد.

کلمات کلیدی