این نوشتار در پی آن است تا با به دست دادن تبیینی از لذت، کمال و هویت انسان در حکمت صدرا و بیان سودگرایی عمل‌محور بنتام، که ارزشمندی فعل را مبتنی بر لذت آن می‌داند، و تبیین معیارهای هفت‌گانه او و نقد آن‌ها نشان دهد در حکمت صدرایی وجود کمال بر وجود لذت برآمده از کمال تقدم دارد. انگیزه انسان عادی در انجام‌دادن فعل ابتدا رسیدن به لذت و سپس نائل‌شدن به خودِ کمال است. بنابراین، در این حالت، لذت به‌ لحاظ وجودی مؤخر از کمال است و به ‌لحاظ انگیزه فاعل شناسا می‌تواند مقدم بر رسیدن و نزدیک‌شدن به کمال باشد. البته از دیدگاه برخی پیروان حکمت صدرا، اولیای الهی از لذت خود منقطع شده‌اند و رسیدن به کمال، برای آن‌ها به لحاظ وجودی و هدف فاعل شناسا بر وجود و ادراک لذت تقدم دارد. بنابراین، اولیای الهی خداوند را برای ذات او عبادت می‌کنند نه برای لذت که مؤخر از کمال مطلق است. اما از دیدگاه بنتام، تنها انگیزه افعال انسان را لذت تشکیل می‌دهد، یعنی هم به لحاظ انگیزه فاعل شناسا و هم به لحاظ هستی لذت، لذت مقدم بر همه چیز است.

کلمات کلیدی