این نوشتار، به فاصله وضع موجود (مدیریت شهری کنونی مشهد) با وضع مطلوب (مدیریت استراتژیک شهری) به عنوان یک دغدغه بنیادی نگاه می کند، مبانی نظری مربوط به پارادایم استراتژی و مدیریت استراتژیک را بیان می دارد و به کمک مدل [1]SWOT، ضعف ها، قوت ها، فرصت ها و تهدیدهایی که در کلانشهر مشهد برای مدیریت استراتژیک این شهر وجود دارد را شناسایی می کند. در ادامه استراتژی های شایسته ای را برای برپایی مدیریت استراتژیک در این شهر، پیشنهاد می دهد. اولویت بندی استراتژی های پیشنهادی نیز یکی از موضوعاتی است که دنبال شده است. روش این پژوهش، روشی توصیفی و تحلیلی است به طوری که به کمک پرسشنامه، اطلاعات مورد نیاز (قوت ها، ضعف ها، فرصت ها، و تهدیدها) از طرف کارشناسان شهری (21 کارشناس) و شهروندان (384 شهروندان) گردآوری شد. در فرآیند تحلیل مدیریت استراتژیک کلانشهر مشهد، از ماتریس¬های ارزیابی عوامل داخلی (IFE[2])، ماتریس ارزیابی عوامل خارجی (EFE[3])، ماتریس عوامل داخلی- خارجی (IE)[4] و ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی (QSPM)[5] استفاده گردید. یافته ها نشان می دهد که مدیریت استراتژیک، در کلانشهر مشهد جایگاه شایسته ای ندارد و اگر مدیریت شهری مشهد بخواهد حرکت خود را به سمت یک مدیریت استراتژیک شهری آغاز کند، باید استراتژی های گروه تدافعی (WT)[6] که مبتنی است برکاهش نقاط ضعف و پرهیز از تهدیدها می باشد، را به ترتیب در اولویت قرار دهد: 1ـ حل مشکلات و بحران های روزمره شهری 2 -افزایش هم افزایی مدیریت شهری 3 حفظ ثبات سیستم شهری به جای تکامل آن.

کلمات کلیدی