بیکاری و کمبود فرصتهای شغلی به عنوان مشکل اصلی روستاهای کشور، ضمن راندن بخش قابل ملاحظهای از نیروی انسانی مناطق روستایی، آثار نامطلوبی بر ساختارهای جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی شهر و روستا تحمیل کرده است. وضعیت بخش کشاورزی حاکی از این واقعیت است که در آینده، افزایش اشتغال در نواحی روستایی نیازمند توسعه بخشهای صنعت و خدمات است و لذا یکی از راهبردهای اصلی حل مشکلات روستایی، متنوع سازی ساختاری و کارکردی اقتصاد روستایی است. گردشگری روستایی به عنوان راهبردی توانمند و دارای مزیت نسبی، می تواند موجبات تحول اقتصادی را از طریق کارآفرینی و سرمایه گذاری بخش خصوصی و ایجاد زمینه لازم برای توسعه کسب و کارهای کوچک و متوسط فراهم آورد. پیش شرط تحقق این مهم،شناسایی کانونهای جاذب دارای مزیت گردشگری است. پژوهش حاضر با هدف شناسایی توانهای گردشگری پایدار در روستاهای هدف استان گلستان و اولویت بندی آنها جهت سرمایه گذاری های لازم انجام شده است. این پژوهش از نوع کاربردی و براساس روش توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق 30 نفر از کارشنان متخصص مرتبط و 384 نفر سرپرست خانوار که از طریق فرمول مورگان تعیین شده اند. جمع آوری داده ها از طریق منابع کتابخانهای و پیمایش میدانی و اولویت بندی روستاهای هدف براساس مدل تاپسیس امکان پذیر شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد، بین سطح توانهای طبیعی، تاریخی-فرهنگی روستاهای گردشگری منطقه باسطح توانهای زیر ساختی آنها هم خوانی موثری وجود ندارد. از سوی دیگر وجود ارتباط معنی دار بین توانهای زیرساختی با حجم گردشگر، نشان می دهد که برخورداری از توانهای طبیعی، تاریخی-فرهنگی روستاهای هدف بدون ارتقای توان زیرساختی آنها امکان پذیر نیست. با استفاده از مدل تاپسیس و امتیازدهی توانمندی های گردشگری مشخص گردید که از سیزده روستای هدف گردشگری استان گلستان، روستای زیارت در شهرستان گرگان، پاقلعه از شهرستان رامیان و افراتخته در شهرستان علیآباد، دارای بیشترین توان گردشگری هستند. جهت افزایش تعداد گردشگران روستاهای هدف، ارتقاء امکانات زیر ساختی و بهبود دسترسی پیشنهاد می گردد.

کلمات کلیدی