بدیهی است که فرآیند ترجمه به عنوان پیوند دهنده دو فرهنگ متفاوت تنها به ارائۀ معنا و مفهوم واژگان و جملات بسنده نمی کند. بلکه مسئله دیگری که مترجم با آن رو به رو است، مسئله بازآفرینی سبک نویسنده در ترجمه ادبی است. تاکنون نظریاتی در این زمینه ارائه شده است و مقالاتی در مجلات علمی-پژوهشی به چاپ رسیده است. توجه این نوشتار به بررسی سبک شناختی ترجمه آسوموار امیل زولا هفتمین رمان از مجموعه روگن ماکار اختصاص یافته است که در سال 1877 به چاپ رسید و در ایران در سال 1361 توسط فرهاد غبرایی ترجمه و در انتشارات نیلوفر به چاپ رسید. استفاده از زبان عامیانه و شیوه نقل قول غیرمستقیم آزاد از ویژگیهای سبکی زولا در این اثر است که می تواند در فرایند ترجمه مشکلاتی پیش روی مترجم قرار دهد. در مقالۀ حاضر سعی داریم تا با بررسی مسئله سبک در ترجمه، به مطالعه سبک امیل زولا در پرداخت آسوموار بپردازیم. سپس با تکیه بر نظریۀ مونا بیکر به این پرسش پاسخ دهیم که مترجم تا چه اندازه در بازآفرینی سبک زولا موفق بوده است. امید است که نتایج این تحقیق یاری رسان مترجمین در مواجهه با ترجمه انواع سبکهای ادبی به خصوص آثاری که با استفاده از زبان عامیانه پرداخت شده اند باشد.

کلمات کلیدی