آموزش یکی از مهم ترین ابعاد توسعه و از زاویه دید متفاوتی خود یکی از ابزارهای اصلی در تحقق اهداف مختلف توسعه به ویژه توسعه پایدار به حساب می آید. دلیل عمده این قضیه اهمیتی است که منابع و سرمایه های انسانی به عنوان پایه های اصلی ثروت هر ملت در مدل های مختلف توسعه از آن برخوردارند. از منظر توسعه روستایی آموزش و یادگیری ابزاری قدرتمند برای مقابله با فقر روستایی و رسیدن به توسعه پایدار روستایی است. در استراتژی اقتصاد غیرزراعی روستایی نیز از آموزش و مهارت به عنوان یکی از عوامل اساسی در تحقق الگوهای پیشنهادی یاد شده است. در این پژوهش به بررسی رابطه بین برخورداری از آموزش و پرداختن به فعالیت غیرزراعی در بین خانوارهای روستایی شهرستان سمیرم، پرداخته شده است. بررسی این رابطه از طریق انتخاب نمونه ای به حجم 423 نفر از خانوارهای ساکن در 25 روستای شهرستان سمیرم، صورت گرفت. روش اصلی این تحقیق پیمایش و ابزار گردآوری داده های بخش میدانی پرسشنامه محقق ساخته بوده است. تحلیل داده ها در محیط نرم افزار SPSS و عمدتا از طریق بررسی معناداری اختلاف میانگین ها در دو گروه دارنده و فاقد تنوع در فعالیت های اقتصادی انجام شده است. بررسی ها وجود اختلاف معنادار در میانگین میزان برخورداری از آموزش و نیز نمره دسترسی به خدمات ترویجی بین دو گروه مذکور را مورد تأیید قرار داد. در نتیجه به نظر می رسد اهتمام ویژه به ارتقاء کمی و کیفی آموزش های عمومی، فنی و حرفه ای و ترویجی در مناطق روستایی می تواند بر گرایش روستائیان به سمت تنوع بخشی به فعالیت ها و به تبع آن منابع درآمدی شان به نحو مثبتی اثرگذار باشد.

کلمات کلیدی