تکثیر گردو در ابعاد وسیع نیازمند تمرکز بر روی روشهای غیرجنسی از جمله پیوند زدن، کشت بافت و ریزازدیادی است. آنچه که در موفقیت این شیوه ها تاثیرگذار خواهد بود، توانایی ایجاد ریشه در روش های مذکور است. هدف از این بررسی، ارزیابی توان رویشی و ظرفیت ریشه زایی ریزقلمه های چهار رقم گردو زراعی ایرانی تحت تاثیر ترکیب فنلی ژوگلون در جهت بهینه سازی فرایند فیزیولوژیک موردنظر است. ریزقلمه های گردو سانلند، چندلر، کرمان و هاوارد بر روی محیط های کشت "پایه"، "القاء" و "نمو" قرار داده شدند تا دوره های تکثیر، القاء، بنیان گذاری و بیان را به ترتیب طی کنند. در دو طرح آزمایشی متفاوت، نفتوکوئینون ژوگلون با غلظت یک میلی گرم در لیتر به محیط های کشت "پایه" و "القاء" اضافه گردید و در پایان دوره، ویژگی های رشد و معیار های ارزیابی روند ریشه زایی مورد بررسی قرار گرفت تا مشخص کننده تاثیر ترکیب ژوگلون بر فرایندهای ریشه زایی باشد. بررسی نتایج بر ریزقلمه های ارقام مختلف گردو نشان داد که اگرچه ژوگلون باعث افزایش فاکتورهای رشد ( وزن ریزقلمه، رشد طولی نوساقه، میزان رشد برگ وتعداد جوانه های جانبی) در ارقام زراعی گردید، ولیکن تاثیرات منفی بر فرایند ریشه زایی (ازدیدگاه درصد ریشه زایی، تعداد ریشه به ازای هرجداکشت و طول ریشه) داشت. ریشه زایی در ریزقلمه های سانلند بهتر از سایر ارقام تشخیص داده شد. ژوگلون به عنوان یک ترکیب فنلی عمده در داخل گیاه گردو محسوب می گردد ولیکن نمی تواند به عنوان یک عامل خارجی محرک در جهت بهینه سازی ریشه زایی گردو در شرایط آزمایشگاهی مورد استفاده قرار گیرد.

کلمات کلیدی