تشهیر یکی از انواع مجازات های تعزیری است که به اعتقاد قاطبه ی فقها مجازات اصلی جرم شهادت زور است و از نظر مشهور فقها در مورد قاذف، قوّاد، کلاهبردار و مفلس هم اجرا می شود. در مورد فلسفه، موارد و کیفیّت اجرای تشهیر بین فقها اختلاف نظرهایی موجود است. در ماده 19 قانون مجازات اسلامی، تشهیر به عنوان یکی از تغزیرات به رسمیّت شناخته شده است، و قانون آیین دادرسی کیفری هم در ماده ی353 موارد اجرای آن را مشخّص نموده است. امروزه دو سؤال مهم در این زمینه مطرح می شود: نخست این که آیا می توان مجازات تشهیر را غیر از جرایم ذکر شده در نصوص فقهی، با استفاده از وحدت ملاک و تنقیح مناط برای جرایم دیگر از جمله جرایم نوظهور نیز استفاده نمود؟ ودوّم این که با وجود گسترش جوامع و پیشرفت تکنولوژی و ظهور رسانه های جمعی از قبیل تلویزیون، روزنامه، اینترنت و...آیا هنوز هم باید مجازات تشهیر به شکل پیشین خود و با اطافه ی مجرم در محافل مردم صورت گیرد یا می توان از این رسانه ها برای تشهیر مجرم استفاده نمود؟ این مقاله براساس روش تحلیلی توصیفی ، متعاقب بررسی و موضوع شناسی تشهیر در فقه و بیان موارد، فلسفه و کیفیّت اجرای تشهیر ، بیان دیدگاه فقهای عظام و جایگاه تشهیر درنظام حقوقی ایران و موادّ قانونی در این زمینه، تلاش کرده است به پرسشهای فوق پاسخ دهد .

کلمات کلیدی