روایات متناقض درخصوص مناسبات حسنیان و ائمه ی شیعه، گزارش های موجود از هم دلی و روابط نزدیک آنان را به حاشیه رانده و ابعاد مختلف مناسبات ایشان را در پرده ای از ابهام باقی گذارده است. مقاله حاضر بر آن است تا با رویکردی توصیفی-تحلیلی، ابتدا به بررسی چگونگی مناسبات سادات حسنی و ائمه ی شیعه پرداخته و سپس با بررسی برخی از روایات متون شیعی به پاسخی بر علت وجود روایات متناقض درخصوص روابط ایشان دست یابد. نتایج این بررسی نشان می دهد که با آغاز کوشش حسنیان برای در دست گیری قدرت، آنان به تدریج از استراتژی هماهنگ با ائمه در برخورد با طبقه ی حاکم فاصله گرفته اند که این امر موجب برجسته شدن اختلافات آنها شده است. بی نتیجه باقی ماندن اختلافات مالی این عموزادگان در برخی دوره ها نیز به این امر دامن زده است. ضمن آنکه شیوه ی نگارش متون شیعی، بی توجهی به راوی و متن روایت، در قرون بعدی نیز سهم بسزایی در بزرگ نمایی اختلاف حسنیان و ائمه ی شیعه داشته است.

کلمات کلیدی