در تقسیم بندی¬های بیوکلیماتیک به ویژه متون مرتع¬داری در ایران، تقریبا نیمی از مساحت کشور در مناطق استپ یا نیمه استپ قرار می گیرند. در نظر متخصصین مرتع¬داری، این واژه ها تداعی کننده نوع پوشش گیاهی، اقلیم، نوع کاربری و حتی شیوه و زمان استفاده دام در مرتع می باشند. این درحالی¬است که منشاء این نوع تقسیم بندی نواحی رویشی دقیقا مشخص نیست و بررسی متون علمی منتشره توسط محققان سایر کشورها نشان دهنده تفاوت دیدگاه اساسی در این باره بین محققان ایران و سایر کشورها است. در این تحقیق منابع معتبر علمی قدیمی و جدید و سایت‌های معروف جهانی نظیر Wikipedia و National Geography ، تعاریف بکار رفته برای واژه های استپ و نیمه استپ با مفاهیم مورد استفاده در منابع داخل ایران مورد مقایسه قرار گرفت. علاوه بر این نقشه های جهانی پوشش گیاهی مورد بررسی قرار گرفت و نواحی بیوکلیماتیک اختصاص یافته به بخش های مختلف ایران تفکیک شد. اختلاف دیدگاه در بین منابع مختلف وجود داشت، ولی در اکثر منابع استپ به نواحی نیمه مرطوب تا نیمه خشک اتلاق می شود که حدفاصل جنگل و بیابان قرار دارند و متوسط بارندگی سالانه آنها 250 – 500 میلی متر است، این درحالیست که این مناطق در ایران نیمه استپ نامیده می¬شوند. در هیچ¬یک از تقسیم بندی¬ها معادل واژه نیمه استپ مشاهده نشد. این تفاوت دیدگاه باعث بروز اشکالاتی در چاپ مقالات محققان ایرانی در مجلات معتبر جهانی و برعکس برداشت نادرست ایرانیان هنگام مطالعه و ترجمه متون خارجی به فارسی می گردد. لذا پیشنهاد می گردد از سیستم تقسیم بندی محققان فرانسوی برای مناطق خشک افریقا استفاده گردد که در آن بجای واژه های نیمه استپ واستپ به ترتیب از واژه های استپ نیمه خشک (semiarid steppe) و استپ خشک (arid steppe) استفاده شده است.

کلمات کلیدی