در حال حاضر کشاورزی یکی از بخش های بسیار مهم اقتصاد در کشور محسوب می شود، در فرایند برنامه ریزی و توسعه نواحی روستایی شناخت و تحلیل وضع موجود ضروری بوده و برنامه ریزان را در تعیین اهداف توسعه و مشخص کردن سیاست ها و خط مشی ها و راهکارهای دست یابی به آن یاری می رساند. بر این اساس سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی گام اول دستیابی به توسعه کشاورزی است. تحقیق حاضر با هدف کمی نمودن پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران تدوین شده است. روش تحقیق توصیفی ـ تحلیلی است. در این مطالعه 15 روستا به عنوان نمونه انتخاب و پایداری کشاورزی با 13 شاخص در 3 بعد اقتصادی، اجتماعی، محیطی ـ کالبدی با بهره گیری از مدل تاپسیس و تحلیل خوشه ای مورد تحلیل قرار گرفت.. به منظور تعیین وزن شاخص ها از روش تخصیص نقطه ای استفاده گردید. جهت تحلیل داده ها از excel و spss استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد درجه پایداری کشاورزی در روستاهای مورد بررسی متفاوت است، روستای کاهو با 0.69پایدارترین و روستای اسلام آباد با 0.18 ناپایدارترین روستای دهستان به لحاظ کشاورزی محسوب می شود. نتایج حاصل از تحلیل خوشه ای نشان می دهد تنها 20% روستاهای دهستان به لحاظ کشاورزی پایدار هستند، این امر لزوم توجه مدیران و سیاستگذاران را به پایداری کشاورزی دوچندان می نماید. برای افزایش پایداری در کشاورزی، برنامه ریزی های آینده بایستی در راستای بهبود شاخص هایی که از پایداری پایینی در هر منطقه برخوردارند، معطوف کرد.

کلمات کلیدی