مهم‌ترین دلیل ایجاد سیاست حداقل دستمزد افزایش سطح متوسط استاندارد زندگى اقشار کم‌درآمد و آسیب‌پذیر اجتماع است. اجرای سیاست حداقل دستمزد از طریق حفظ قدرت خرید نیروی کار در برابر رشد قیمت‌ها، گامی مهم در راستاى حمایت از قشر کارگر و تحقق عدالت اجتماعی به شمار می‌آید. ازجمله روش‌های تعیین حداقل دستمزد، تعیین آن به‌صورت ملی و یکسان در تمام سطح یک کشور است. در ایران نیز، به علت اجتناب از پیچیدگی‌های قانون‌گذاری و همچنین سادگی اجرا، حداقل دستمزد با استفاده از همین روش تعیین می‌شود. تعیین حداقل دستمزد به‌صورت ملی، به علت نادیده گرفتن تفاوت‌های منطقه‌ای ممکن است به عدم تعادل‌های منطقه‌ای دامن زده و نابرابری درآمدی را تشدید کند. در این صورت بهتر است حداقل دستمزد به‌صورت منطقه‌ای و ناحیه‌ای با توجه به درجه تشابه توسعه اقتصادی، شرایط بازار کار و سایر متغیرهای اقتصادی مانند تورم و هزینه مصرفی خانوارهای مناطق مختلف تعیین شود. در این راستا، این تحقیق به بررسی حداقل دستمزد در دوره 1393-1380 در استان‌های کشور به تفکیک مناطق شهری و روستایی پرداخته است. در این تحقیق با استفاده از خوشه‌بندی سلسله مراتبی به روش وارد و بر اساس فاصله اقلیدسی، استان‌های کشور در مناطق شهری و روستایی به گروه‌های مشابه تقسیم شدند. نتایج نشان می‌دهد که به علت متفاوت بودن مقدار نرخ تورم در مناطق مختلف کشور، استان‌های کشور به یک‌میزان از اثرات قانون حداقل دستمزد بهره‌مند نشده‌اند. همچنین مطابق نتایج علاوه بر مناطق شهری در مناطق روستایی نیز مقدار شاخص حداقل دستمزد حقیقی در استان‌های مختلف، تفاوت قابل‌ملاحظه‌ای دارد.

کلمات کلیدی