شهر پایگاه اصلی تمدن انسانی و تبلور ذهنی و تکنولوژیک بشر است. اندیشه شهرسازی قدمتی به طول تاریخ بشری دارد و معماری و شهرسازی محصول تعامل انسان با محیط تلقی می شود. شهر بستری است که در آن فرهنگ از طریق فعالیت ها و ارتباطات انسانی به جریان درمی آید. روش تحقیق و چارچوب نظری: پژوهش حاضر با شیوه‌ی توصیفی_تحلیلی، با اتکاء به منابع دست‌ اول و تحقیقات جدید بر آن است تا نقش و تأثیر اسلام بر شهرسازی ایرانی و به طور مشخص، نیشابورِ عصر طاهریان را بررسی و تحلیل نماید. یافنه ها و نتایج: پرسش این است که ورود اسلام به ایران بر شهرسازی ایران به ویژه در دوران فضل بن شاذان (عصر حکمرانی طاهریان) چه تاثیری نهاد؟ یافته های این پژوهش ناظر بر این است که با ورود اسلام و گسترش آن و نیازهایی که دین جدید دارا بود، در نوع معماری و شهرسازی تغییر و تحولاتی صورت گرفت. اسلام به عنوان یک ایدئولوژی کامل و فراگیر، کلیۀ ابعاد زندگی اجتماعی و انسانی را متأثر ساخت؛ به گونه ای که در شکل منازل و پدیده های جغرافیایی و شهری و نیز تحول چهره های سنتی و قدیمی با جایگزین کردن عناصری چون مساجد، زیارتگاه ها، مدارس، گورستان ها و مکان های عمومی و اجتماعی خاص، دگرگونی قابل توجهی را پدید آورد

کلمات کلیدی