در ادبیات مدیریت، به منظور بهبود بهره وری سازمان، همواره به هدف‌گذاری برای کارکنان، طراحی شاخص‌هایی برای حصول اطمینان از دستیابی به این اهداف، و ارزیابی و کنترل مستمر کارکنان اشاره شده است. این نوع مدیریت، هزینه های زیادی را به سازمان ها تحمیل کرده و حتی ممکن است موجب کاهش کارایی و اثربخشی آنها شود. خودمدیریتی، راه‌حلی برای این مشکل است که این مقاله آن را در یک چارچوب زمانی روزانه و در ارتباط با درگیری شغلی مورد بررسی قرار می‌دهد. تحقیق حاضر، کاربردی و از نوع پیمایشی- علّی است. جامعه آماری آن شامل کارشناسان شرکت برق منطقه ای مشهد است، که اندازه آن 300 نفر می‌باشد. حداقل حجم نمونه، 156 نفر برآورد شد. روایی سازه‌ای ابزار تحقیق با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی بررسی شد و ضریب آلفای کرونباخ بزرگ¬تر از 65/0 برای سازه‌های مختلف پرسشنامه، پایایی آن را مورد تأیید قرار داد. برای آزمون فرضیه‌ها از تکنیک مدلسازی مسیر به‌روش حداقل مربعات جزئی استفاده گردید. یافته‌های تحقیق نشان داد که، خودمدیریتی روزانه بطور غیرمستقیم بر درگیری شغلی تأثیر افزاینده دارد. این اثر ازطریق منابع شغلیِ تنوع مهارت‌های روزانه و بازخورد روزانه اعمال می‌شود. بر این اساس، فرصت‌های رشد روزانه، میانجی رابطه بین خودمدیریتی روزانه و درگیری شغلی نبود. در انتها، این نتایج به بحث گذارده شد و پیشنهاداتی کاربردی برای مدیران و کارورزان ارائه گردید.

کلمات کلیدی