هدف اساسی مقاله حاضر این بوده که نشان دهد ناآشنایی زبانی، ارتباطات میان¬فرهنگی اجتماعات شیعی را تحت تاثیر قرار می¬دهد. بدین منظور با استفاده از مبانی نظری ارتباطات میان¬فرهنگی و با استفاده از یک نمونه تصادفی 598 نفره از زائرین خارجی نشان می¬دهد که سفر زیارتی (طول و تعداد سفر)، تأثیر کاملا معنادار و مثبت بر ارتباطات میان فرهنگی دارد. اگرچه ناآشنائی¬های زبانی، تاثیری منفی و معنادار بر ارتباط میان فرهنگی دارد. نتیجه حاضر مؤید شکست ارتباطات میان¬فرهنگی با توجه به تاثیر منفی مشکل زبانی دارد، اما تاثیر مثبت و معنادار طول و تعداد سفر زیارتی نشان می¬دهد علی¬رغم وجود مشکل زبانی، زائرین از طریق ارتباطات غیرکلامی متعدد، روابط میان فرهنگی خود را تقویت می¬نمایند. ثانیا یافته مذکور متضمن این معناست که زیارت به عنوان یک مناسک مذهبی، فرصت ارتباطات غیرکلامی متعددی را بین مهمان و میزبان فراهم می¬آورد که با وجود ناآشنائی¬های زبانی، ارتباطات میان فرهنگی را تقویت می¬کند.

کلمات کلیدی