بدون شک مسیر شریعت محمدی و مذهب تشیع با فراز و نشیب های فراوانی در طی اعصار مختلف روبرور بوده و پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) و امامام معصوم(ع) در این راه دچار مصائب و رنج های فراوانی گشته اند تا این راه از گزند ناپاکان و مقرضان وکوته اندیشان مصون بماند و حال این گنجینه پرعظمت بدون هیچ خطشه ای به دست تشنه گان معرفت الهی رسیده است.امامان همام در این حرکت عظیم بوسیله حاکمان جور خانه نشین، تبعیت و حتی زندانی می شدند و مردم از گنجینه معرفت ایشان بی نصیب می ماندند و لذا در این بین ، وجود شاگردان ، محدثان و فقهائی که سالها در مکتب وحی و امامت تلمذ نموده و حال آماده اشاعه تفکر شیعی بودند احساس می شد که می توانستند در غیاب امام معصوم و با هدایت ایشان مردم گوشه گوشه جهان را از این برکت الهی بهره مند نموده و اهداف مقرضان و ملحدان را از بین ببرند. از این بین می توان به شخصیت بزرگی همچون ابومحمد فضل بن شاذان نیشابوری اشاره نمود که توانسته از محضر امامان معصوم – امام رضا (ع) تا امام حسن عسکری(ع) - بهره ها برده و کسب معرفت نماید و بتواند اشاعه دهنده تفکر علوی و مکتب راستین تشیع گردد و در زمانهایی به دفاع از شریعت برخیزد. در این نگارش سعی براین است تا بانگاهی به دوران زندگی این فقه و متکلم گرانقدر و جو حاکم در ناحیه خراسان آن روزگار و خصوصا شهر نیشابور ، نقش ایشان را در راه دفاع و اشاعه از مذهب تشیع اثنی عشری از دو بعد اجتماعی و سیاسی جستجو نمود و نحوه برخورد ایشان را با گروههای مختلف از جمله مقرضان ، ملحدان و ناآگاهان در ناحیه دفاع از دین تشیع واکاوی نمود.

کلمات کلیدی