پژوهش حاضر باهدف تعیین تأثیر تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد اجتماعی و شناختی کودکان 12-9 ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت.40 نفر از دانش‌آموزان پسر12-9سال از مدارس ابتدایی مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسشنامه DCDQ و آزمون MABC2 و مصاحبه بالینی و تأیید روان‌پزشک صورت گرفت. شرکت‌کنندگان به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه‌ها، تمرینات منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. آزمودنی‌ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون‌های MABC2، وایلند و آدمک گودیناف ارزیابی شدند و تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنی‌داری دارد(P<0.05) اما بر عملکرد اجتماعی کودکان تأثیر معنی‌داری ندارد(P<0.05). بنابراین برنامه‌های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان DCD کمک می‌کند.

کلمات کلیدی