یکی از مهم ترین کاربردهایی که برای ساختارهای پلاسمونی پیش بینی می شود، استفاده از آنها در ساخت مدارهای پردازش نوری است. هدف از این مقاله، بررسی و بهینه سازی یک سوئیچ نوری به نام سوئیچ پلاسمونی دو جهتی T شکل به عنوان سنگ بنای چنین مدارهایی است. این کار را با بررسی معادلات ریاضی توصیف کننده ساختار و استفاده از یک الگوریتم ریاضی به نام برنامه ریزی غیر خطی انجام میدهیم. از بین پارامترهای زیادی که در این ساختار قابل تغییر هستند، توجه خود را بر روی یافتن ضریب شکست بهینه معطوف میکنیم. با شبیه سازی نتایج حاصل از این الگوریتم، ملاحظه میشود که میدان درون حفره تشدید ساختار به صورت یکنواخت تری توزیع شده است. این امر که در واقع ناشی از افزایش طول انتشار پلاسمونهای سطحی است، باعث افزایش کارایی سوئیچ میشود.

کلمات کلیدی