نگاه تطبیقی به دوفیلسوف که در دو سنت متفاوت فلسفیده اند کاری است بس دشوار و نیازمند تامل ودقت فراوان، به خصوص اگر آن دو فیلسوف صدرا وهیدگر باشند که یکی غایت قصوای فلسفه اش متافیزیک است درحالی که پروای آن دیگری طرد متافیزیک. اما خوشبختانه این دو فیلسوف هر دو بر وجود تاکید می کنند و این تا حدودی کار مقایسه بین آن دو را آسان تر می کند و موجب می شود که ما امیدوارانه تراین دشواری را به جان بخریم. به رغم تفاوت های بنیادین در نگاه این دو نابغه فلسفی به مسئله ی وجود، می توان شباهت هایی را که ما آن ها را بالقوگی های هیدگری صدرا نام نهاده ایم، در تفکر ایندو فیلسوف جستجو کرد. در این مقاله، کوشیده شده که این شباهت ها، در ضمن شش تامل نشان داده شود:تامل اول نفی شناخت مفهومی در هردو فیلسوف. تامل دوم نفی ثنویت سوژه و ابژه. تامل سوم تحلیل وجودی از حقیقت ونفی مفهوم سنتی ومطابقی آن. تامل چهارم تحلیل اگزیستانسیال انسان. تامل پنجم مستوری کنه وجود و چگونگی گشودگی آن وبالاخره در تامل ششم نشان داده ایم که «هستی روبه مرگ» در هردو فیلسوف به عنوان وجهی از وجوه بنیادین انسان شمرده می شود.

کلمات کلیدی