یکی از چهره های برجسته روان شناسی تربیتی با گرایش روان¬شناسی شناختی سازنده گرا در قرن بیستم و بیست ویکم، برونر است. سازنده گرایی اجتماعی نامی است که پیاژه، برونر و ویگوتسکی را گرد هم می آورد. وی با تدوین یک نظریه آموزشی، به توسعه رشته های روان شناسی تربیتی و برنامه ریزی درسی کمک های ارزشمندی نموده است. این متفکر یکصد ساله، متولد خانواده ای یهودی در نیویورک(1915)، دانش آموخته دانشگاه¬های دوک و هاروارد است. از هاروارد، دکترای روان شناسی گرفت(1941). با آلپورت، همکار پژوهشی بود. پس از دکترا و در جریان جنگ جهانی، با ارتش آمریکا به عنوان روان شناس، همکاری داشت. سرگرمی عمده او سفرهای دریایی بوده است. اولین مقاله او با پستمن (1949)، در مورد تأثیر عوامل انگیزشی بر ادراک، در باب ادراک ناهمخوانی: یک پارادایم، است. همکاری با اسمیت و وایت، در تألیف نقطه نظرها و شخصیت(1956)، و با گودنو و اوستین، در انتشار مطالعه تفکر(1956)، از آثار دیگر اوست. علاقمندی برونر به رشد شناختی کودکان منجر به ارائه دیدگاهی شد که از لحاظ قبول نقش عوامل محیطی و فرهنگی در رشد شناختی و زبانی کودکان، با پیاژه متفاوت بود. او نقش سازنده ای در انقلاب شناختی دهه شصت، پس از نیم قرن سیطره رفتارگرایی بر علم روان شناسی داشت.

کلمات کلیدی